Dlaczego nam się chce - c.d.

    Zastanawiałam się nad tym wczoraj przy pracy. Wszystkie macie rację, ale chyba jest jeszcze w tym coś więcej. Myślę, że bycie tutaj i robienie tego, co robimy, zaspakaja potrzeby naszego ciała, duszy i umysłu, nie tylko ten wewnętrzny przymus "parcia na ziemię".
    Potrzeby ciała - bo my naprawdę nie umiemy żyć w mieście, bo potrzebujemy kontaktu z ziemią i z naturą. Czegoś realnego i prawdziwego. Poza tym macie rację, mamy dość oszukanej, bezsmakowej żywności. Oraz dość nabijania kabzy rozmaitym pośrednikom oraz politykom (przez taksy). Kiedy dowiedziałam się, że człowiek, który kupuje przetworzoną żywność, zjada rocznie ekwiwalent trzech paczek proszku do prania różnych chemikaliów, to dreszcz mnie przeszedł. Poza tym nasze kochane ciałko lubi pracę na świeżym powietrzu.
     W dzieciństwie i młodości bardzo łatwo zapadałam na różne choroby. Moja zmora: bolące gardło, kaszel, wieczne przeziębienie, bóle reumatyczne. Odkąd tu jesteśmy i "jemy swoje" - prawie nie choruję. Czasem się zdarzy, tak raz na dwa-trzy lata, ale mija szybko. A biegam nieraz przemoczona, zimą wyskakuję w piżamie rankiem po drewno na opał, śpię przez 9 miesięcy w roku przy uchylonym oknie... Podobnie córka i mąż. I tak było nawet wtedy, kiedy córka chodziła do dwóch szkół (zwykłej i muzycznej), a my mieliśmy sporo kontaktów z ludźmi, bo do muzycznej trzeba było jej towarzyszyć. Natomiast kiedy przeniosła się do internatu i przestała jadać w domu - zaczęły ją chwytać grypki i przeziębienia. Ale i tak mniej, niż jej koleżanki.
    Potrzeby duszy są tak różnorakie, że trudno je wymienić - potrzeba spokoju, uczucia, potrzeba tworzenia. Wszystkie one znajdują ujście w tym, co robimy. Praca na ziemi zmienia człowieka na lepsze, bo w niej styka się z prawdami prostymi. Świat dzisiejszy jest tak pokręcony, tak pełen zupełnie niepotrzebnych napięć, podburzania ludzi na siebie, że logiczność, spójność i prawdziwość świata natury jest znakomitą odtrutką.
    Własna żywność daje też poczucie bezpieczeństwa. Nasze pokolenie wie, jak krucha jest cywilizacja dobrobytu i jak łatwo można przejść od niej do niewyobrażalnego kryzysu. Przecież początek lat 70 to była era względnego dobrobytu i pewności!  A po niej nastał najczarniejszy kryzys i walka o przetrwanie... Pamiętam niezwykle ostrą zimę 78/79. Stanęły pociągi, drogi zasypane kilkumetrowymi zaspami. Mróz. Brak elektryczności przez kilka tygodni. Nasze rodziny, bardzo dumne ze swoich mieszkań w blokach, "z prawdziwymi łazienkami i komfortem", nagle znalazły się w ciemności i zimnie i głodzie. Woda w kranach zamarzła, a studni niet. Wiecie, co dzieje się w nieogrzewanym mieszkaniu przy przeszło 20 stopniach mrozu? A jeszcze jak zamarzła kanalizacja, nie ma wody do spłukania kibla, a sławojki "toże niet"? Sklepy jeszcze bardziej puste, niż zwykle, bo żywności nie dowieźli. Tymczasem w małym, podmiejskim domku mojej Babci, u której mieszkałam, było cieplutko, bo opał do kaflowych pieców gromadzi się rok wcześniej, wesoło płonęła lampa naftowa i świeczki, a na kuchni bulgotał kociołek pysznej zupy z zapasów wyciągniętych z piwniczki i spiżarni. Kociołek, bo cała bliższa i dalsza rodzina gromadziła się w tej oazie ciepła.
      Patrzyłam, chłonęłam i wyciągnęłam wnioski.  Można cieszyć się dobrami kultury i cywilizacji, ale nie trzeba od nich uzależniać swego życia. Rozwiązania najprostsze są najbardziej niezawodne. Jedyny pewnym elementem w tym niepewnym świecie jest ziemia, własny kawałek ziemi, który można zamienić na swoje schronienie i swój raj.
      To tyle na razie o potrzebach duszy, choć można by tak jeszcze długo. A potrzeby umysłu? No cóż, im dłużej żyję, tak jak żyję, tym bardziej dociera do mnie słuszność naszego wyboru. Im więcej się uczę, tym bardziej rozumiem, jak ważne nie tylko dla nas i naszego zdrowia, ale dla całej Ziemi jest takie podejście do naszego na niej bytowania. To, co na początku było wyborem instynktownym i uczuciowym, dostaje swoją rozumową podpórkę.
     Poza tym samo ogrodnictwo, samo nasze bycie tu jest ciągłym uczeniem się. Zimą "udaję się na uniwersytet" i uczę się. A jeszcze tyle mi zostało! Chciałabym poznać gwiazdy, owady, wszystkie ptaki nie tylko z nazwy, ale też ich współzależności.
     Kiedyś, na początku, kiedy okazało się, że w owym czasie na naszym terenie nikogo nie interesowały ekologiczne warzywa na sprzedaż, miałam zamiar iść do pracy. Usiedliśmy jednak i podliczyliśmy wydatki na dojazdy, reprezentacyjne ubrania i kosmetyki, na żywność, której nie dałabym rady sama hodować, na lekarzy ewentualnie. I wyszło, że nic bym nie zarobiła, a straciła. Na dodatek kiedy przyjrzałam się stosunkom panującym w tej pracy, to powiedziałam sobie, że szkoda paść moim czasem (którego na tej ziemi mam tak mało), moim spokojem ducha i szczęściem mojej rodziny tego molocha. Jestem przekonana, że wtedy podjęłam najbardziej słuszną decyzję w moim życiu.