Ogrodowe impresje - Ania część 1

Ania napisała przepiękny, długi tekst ilustrowany fotografiami. Muszę go podzielić na części, bo blogger nie daje rady przyjąć całego. Jutro druga część.
      Do samego końca nie byłam pewna czy pisać czy nie. Jestem z tych wiernych podczytywaczy, którzy wiecznie mają coś ważniejszego do zrobienia niż pisanie. Mniejsza z nagrodą, miło, że pojawiło się miejsce u Gorzkiej Jagody, w którym można podzielić się kawałkiem swojego świata. Co by tu napisać o sobie? Może to, że jestem nieuleczalnie chora na ogród. Ta choroba trwa już dość długo, od 2007 roku – wtedy to kupiliśmy niecałe dwa hektary ziemi w cichym zakątku Lubelszczyzny. Chociaż, jak by się głębiej zastanowić, to miłość do pracy w ziemi zaszczepili mi w dzieciństwie rodzice. Co ciekawe urodziłam się i wychowałam w mieście, ale mieliśmy (i moi rodzice nadal mają) ogródek działkowy pod miastem, na którym spędzałam większość wolnego czasu.
     Chyba tak się zaczęło...
          Mam na imię Ania. Mam 33 lata. Mam dwóch wspaniałych synków i cudownego męża, który tak samo jak ja kocha prace na naszej ziemi. Wciągamy w tą pasję również nasze dzieci. Czekają już na wiosnę. Będą zakładać swoje ogródki. Nadal tam nie mieszkamy. Dojeżdżamy. Od ponad trzech lat mieszkamy całkiem niedaleko, więc w sezonie bywamy praktycznie codziennie. Były czasy, że dojeżdżaliśmy ponad 25 kilometrów – na początek autobusem, a po zrobieniu prawka, samochodem.       
      Od kilku lat stawiamy dom, ale jeszcze trochę to potrwa, więc i tak więcej pracy wkładam na razie w ogród. Jak zamieszkamy, to będzie nam już rodzić nasza ziemia. W ziemi tej zauroczył nas przede wszystkim las.
       Pamiętam jak późną jesienią 2006 roku oglądaliśmy ziemię i zbieraliśmy na niej grzyby, a grzyby to kolejna moja pasja, więc ziemia jak najbardziej nam podpasowała. Przez pierwsze 3 lata głównie oczyszczaliśmy nieużytek, który był mocno zarośnięty. Gdzieniegdzie trudno było przejść. Las nie porasta całej działki. Są większe skupiska drzew – głównie brzoza i sosna, dwóch miejscach większy lasek. Są też dzikie aronie, jarzębiny, derenie, głóg i dzika róża. W ostatnim sezonie mocno obrodziły dzikie grusze i jabłonie. Pyszne. W połowie mamy stary, ponad 80letni sad – jabłonie i dwie grusze. Nadal dają owoce. Dalej rozciąga się kraina maślaków, kraśniaków, kozaków i prawdziwków – nasz raj.
       Przez trzy lata nawet nie bardzo myślałam o nasadzeniach owocowych. Jedyne co, to od początku mamy truskawki i winogrona. Postawiliśmy między brzozami garaż, a w nim łóżko i przyjeżdżaliśmy często, nawet na kilka dni pracować. Udało się doprowadzić do stanu używania. Z biegiem lat nazbieraliśmy pokaźną kolekcję roślin i tych ozdobnych i tych użytkowych. Do połowy działki (ok 300 metrów) mamy wszystko uporządkowane, ale nie bawimy się w sianie trawy. Wszystko wygląda naturalnie. Nawet drogi nie równaliśmy. Tu rośnie mech, tam leżą szyszki pod sosna, tu trawa, a gdzie indziej liście, których na jesieni nie grabimy. Jedyna nasza ingerencja, to dosadzanie nowych roślin i koszenie chabyzi, które w sezonie deszczowym zarosły by nas i nasze uprawy. Koszonej trawy i dzikich ziół też nie grabimy. Wszystko zostaje i się rozkłada. Poniżej fragment leśnej części działki, tej którą jeszcze kosimy (za starym sadem już nie ingerujemy nawet w ten sposób) – zdjęcia jesienne, więc już trochę szaro.

Mamy między innymi maliny, truskawki, poziomki, jagody kamczackie, jagody goi, borówkę amerykańską, śliwy, wiśnie, czereśnie, mirabelki, grusze, jabłonie, morele, porzeczki, agrest, pigwowce, jeżyny, aronie (dzikie), orzechy, dereń jadalny, morwy (jeszcze małe), świdośliwy i dużo różnych winogron. Mamy też część warzywną, gdzie zazwyczaj goszczą ogórki, pomidory, marchew, pietruszka, koper, papryka, buraki, cebula, seler naciowy, fasole, groch, kapusta, jarmuż, cykoria, rabarbar, szparagi, szpinak, szczaw, rukola, cukinie i dużo dyni. Pewnie o czymś zapomniałam. Tamtej jesieni posadziliśmy maliny. Mamy trzy rzędy, mniej więcej po dwadzieścia metrów każdy. Maliny jesienne – odmiana Polka. Mieliśmy w tym roku całkiem spory wysyp, jak na świeżo posadzone rośliny. Tu mogę podzielić się tym, jak przygotowaliśmy im miejsce. Nasza ziemia to głównie piach. Słaba klasa. Trzeba się postarać by ładnie rosło. Najpierw przygotowałam trzy rzędy pod maliny. Ściągnęłam w tych miejscach darń i przekopałam z bardzo dużą ilością obornika końskiego. Po dłuższym czasie, jak się już uleżało, posadziliśmy jesienią maliny. Na wiosnę (a nawet częściowo zimą, bo była ciepła) usunęliśmy darń w międzyrzędziach, wygrabiliśmy i zasialiśmy wiosną białą koniczynę. Maliny odgradzają od tej części z jednej i drugiej strony stemple budowlane (pozostałości po budowie). Koniczyna jest regularnie koszona, a pozostałości po koszeniu wrzucam pod maliny, by się rozkładało. Dosypuję trochę różnych innych resztek, więc można powiedzieć, że mam je wyściółkowane. Chyba im służy. Pięknie rosną. Mało z nimi pracy już po założeniu małej plantacji. Bardzo rzadko podlewam, bo by mi wysiadł kręgosłup od noszenia takich ilości wody (niestety pod część ogrodową nie mamy jeszcze podciągniętej). Mimo to pięknie rodziły, a radość moich dzieci z buszowania w malinach BEZCENNA. W tym roku mam chrapkę na rządek żółtej maliny. Ale jak to ja, muszę trochę przemyśleć, co i jak zanim do tego ruszę. Maliny na jesieni przed ścięciem:

I po ścięciu: