Tajemnicze dynie

       Dyniowate mają to do siebie, że czasem rosną jak szalone, a czasem, mimo pozornie dobrych warunków, nie chcą rosnąć. Przyznam się, że ich gusta przez długi czas pozostawały dla mnie tajemnicą, ale tego roku chyba odgadłam, czego im potrzeba.
      Moim problemem było to, że na kupie kompostu zwykle rosły dobrze, natomiast na starannie przygotowanych wałach czy słomianych grzędach - ledwie wegetowały.

      No i eureka! Mam wrażenie, że dynie lubią rozkładający się kompost, ale też LUBIĄ ZIEMIĘ i to do tego stopnia, że bez niej nie chcą rosnąć. Przynajmniej na to wskazują tegoroczne dyniaste. Popatrzcie sami, chociaż zdjęcia, robione z różnej perspektywy, nie oddają dobrze różnic między nimi i musicie mi trochę wierzyć na słowo.

 Najbujniejsze, czyli nr1 w moim rankingu: posadzone na ułożonym jesienią przekładańcu słoma i liście-obornik-słoma i liście- gruba warstwa ziemi i kompostu, wystawa południowa. Przekładaniec w tej chwili prawie już się rozłożył, w każdym razie zmniejszył swoją objętość do 1/4, a dyniowate bujają jak szalone i dzielnie wspinają się na siatkę.

 Nr2 - wiosenny inspekt, teraz skrzynia jest zdjęta. Zrobiony na przedwiośniu. Na ziemię dana gruba warstwa patyków i różnych badyli ze słomą, na to owczy obornik, słoma i gruba warstwa ziemi z dużą ilością kompostu. Mam tu problemy z szybkim wysychaniem, trzeba było obficie podlewać, ale rosną też bardzo bujnie i, odkąd zacieniają ziemię i korzenie przeszły w głąb ziemi, problemów z wysychaniem jakby mniej.

 Nr3 - zeszłoroczny kompost z wyrwanych chwastów i resztek warzyw, czyli z dużą domieszką ziemi na korzeniach chwastów, wzmocniony kurzeńcem i przykryty dość cienką warstwą ziemi. Znów miałam problemy z wysychaniem, ale też już jest lepiej. Mają trochę mniej słońca, niż dwie poprzednie i nie widać jeszcze owoców, co na tamtych jest już regułą. W tym przypadku podlewanie po powierzchni dawało słabe rezultaty, dopiero nawodnienie korzeniowe przy użyciu tych butelek, które widać w głębi, radykalnie poprawiło ich wzrost.

 Nr4 i ostatni - słabiutkie dynie na wale założonym jesienią. Znowu obornik i liście, ale tym razem bez przykrycia ziemią. Wprawdzie sadząc je wygrzebałam w ściółce spore dołki, które wypełniłam ziemią, ale, jak widać, to nie wystarczy. Możliwe, że resztki perzu, które uparcie wybijają na brzegach, też mają swój wkład w słaby wzrost - perz wydziela substancje hamujące wzrost innych roślin. W każdym razie różnica jest wielka.


A na koniec trochę smakowitości, takich nagrzanych słońcem, pełnych słodyczy!