Niech no tylko zakwitną jabłonie

         Nie pamiętam takiego roku, żeby jabłonie kwitły w kwietniu! Ale w tym roku już są gotowe, za chwilę eksplodują różowe pączusie i będzie festiwal zachwycenia, zapachu i bzyku.
         Wiosna tego roku spieszy się truchtem, na przód sceny występują kolejne krzewy i drzewa. Mirabelki już przekwitły, czereśnie i czeremchy przekwitają, grusze podobnie, a jabłonie przebierają nóżkami czekając na swoją kolej. Tak szybko to idzie, że prawie nie ma czasu nacieszyć się i nazachwycać, kiedy następuje zmiana dekoracji.
       Trawa już wysoka - przyjemna odmiana po szaro-burym przedwiośniu. Mleczy mniej, niż zwykle (ale i tak dużo), bo owce pasjami jedzą świeże pączki.

       Znowu musiałam siać i sadzić poza czasem sadzenia, ale co miałam robić? Kiedy był czas sadzenia, u nas nocami przymarzało nawet do -5 stopni, a potem nagle wiosna wybuchła i bardzo ciepło się zrobiło.
       Jeśli gdziekolwiek brakuje owadów zapylających, to nie u nas. Oba ule przetrwały zimę w dobrej formie. Ulik dla dzikich pszczół też tłumnie zamieszkany, a na dokładkę wszędzie tułają się rozmaite trzmiele, małe i duże, rozczochrane rozkosznie. Pełno tez innych bzyków, w tym takich, bez których chętnie bym się obeszła, czyli meszek i komarów. No, na razie jeszcze można wytrzymać, nie tak, jak w zeszłym roku, kiedy przebywanie na dworze było torturą.
       Mężowi wróciła miłość do ogrodów ozdobnych, szaleje w części dekoracyjnej, czyści, sadzi, przycina. Jego pojęcie raju to piękno. Nawet wpuścił do stawu kilka złotych karasi. Jestem jak najbardziej za! One jedzą larwy komarów! Powiedział mi niedawno, że nie mógłby spędzać emerytury w mieście, nawet w swoim rodzinnym Paryżu, bo tylko by siedział i czekał na śmierć, ewentualnie szukał jakichś bezproduktywnych rozrywek typu kino, teatr itp., a tutaj ciągle jest aktywny, ciągle planuje przyszłość. Sadzi drzewa i krzewy spodziewając zobaczyć je rozrośnięte, dosadza nowe rośliny na rabaty i wie, że zobaczy ich kwitnienie. Planuje następne dekoracje. I ciągle czuje się młody.
       Zauważyłam już od dłuższego czasu, że nasze organizmy dostosowują się do pór roku. Zimą trudno nam zwlec się z łóżka o 8, teraz wstajemy wypoczęci i wesolutcy przed 6 rano, za to w południe trzeba trochę odpocząć, nawet się zdrzemnąć chwilę. Mimo to udaje się nam zrobić tyle, że aż sama jestem zdziwiona. Myślę, że szkoła i praca zawodowa, która nie uznaje tych uwarunkowań ludzkiego organizmu może być odpowiedzialna za wiele chorób i niedomagań. chyba nawet niektóre instytucje to zauważyły, bo np. CERN (ten od przyspieszaczy hadronów, gdzie pracował mój szwagier) wprowadził już od kilku lat mobilny czas pracy. Czyli przychodzisz do pracy, o której chcesz, ale masz przepracować swoje 8 godzin. Możesz też sobie zrobić przerwę w środku dnia, a potem zostać choćby do północy, jeśli Ci to pasi. Co ciekawe - od razu wzrosła wydajność pracy. Czyli ludzie umieją dobrze korzystać z wolności, o ile mają zakreślone konkretne wymagania. A mnie jest ciągle szkoda wiejskich dzieciaczków, które zrywają się zimą o 5 rano, żeby zdążyć na autobus o 6, a potem tłuką się, głodne i zaspane, po szkolnych korytarzach. Dla mnie to aberracja!