Warzywnik z tendencją rozrostową

       Mój mąż jest czystej wody Paryżaninem, czyli mieszczuchem mieszczuchów i mimo, że skończył szkołę ogrodniczą, bo go to interesowało, to całe życie pracował w ogrodach ozdobnych. Do warzyw nie bardzo miał serce, bo przecież można kupić za bezcen....
      Ja wychowałam się w małym miasteczku, gdzie w ogródkach sadzono trochę kwiatów, ale poza tym warzywa. Oraz drzewka owocowe, krzaki porzeczek i agrestu, maliny. Wszystko to, co pomagało napełnić domowe spiżarnie w chudych czasach. Nawet na działkach w naszym miasteczku, w latach 60 i 70 sadzono głównie ziemniaki, buraki, marchewkę itp. Żadnych altanek, drzewek, krzaków, a nie daj Boże trawników, bo przecież koń z pługiem nie dał by rady zawrócić. No i nie ma co marnować miejsca...
    Ogród w wyobrażeniu Pierra to był więc przepiękny, strzyżony park z klombami ułożonymi malowniczo, liniami widokowymi, zakątkami itp. A w moim - dziki gąszcz owocowo-warzywno-kwiatowy. Jego ogród, to miejsce odpoczynku i przyjemności, mój - to tez przyjemności, ale podniebienia, oraz poczucie bezpieczeństwa i dosytu.
   Zagospodarowując nasze siedlisko trzeba było pójść na kompromis, a i to musiałam dość mocno nalegać (przy pomocy tupania i rzucania talerzami, takie maleńkie środki nacisku), żebym mogla założyć swoje dwa warzywniki, bo "na co takie uwiązanie, kopać ciężko, na wakacje wyjechać nie można, bo wszędzie można kupić ładniejsze warzywa..."
   Pomału wzięłam się więc za edukację nieznośnego mieszczucha. Dobrze, że zimą narzeka na nudę i chętnie czyta, a od kilku lat także ogląda na necie, to, co mu podsuwam. No i wyedukował się do tego stopnia, że teraz sam mnie zachęca, żebym siała więcej własnych warzyw. A nawet zabrał się za poszerzanie warzywnika, przesadzając krzaki i drzewka, które się da przesadzić. I to już chyba trzeci raz. Teraz wie, i nie posiada się z oburzenia, ile chemii i jak mało substancji odżywczych jest w roślinach hodowanych chemicznie. A ja, z diabelskim chichotem, podsuwam mu wciąż nowe artykuły do czytania. A że on o zdrowie bardzo dba, to szybko przyswaja. Może dlatego, w wieku prawie 75 lat (skończy w lutym) potrafi ot, tak sobie, dla rozruszania się, przejechać 50 km na rowerze albo codziennie przejść ok. 6 km szybkim marszem - nazywa to małym spacerkiem.
   Nawet obiecał mi następny tunel foliowy dla tej niesamowitej kolekcji pomidorów, papryk i oberżyn, którą mam zamiar posadzić. A jeszcze przymila się: "A melony i dynie też posadzisz? Tak kocham twoją zupę dyniową..."
   Myślę, że niebagatelną rolę odgrywa w tym też smak własnych warzyw oraz ich bujna okazałość. Ci, którzy próbowali własnych, opitych słońcem warzyw ze zdrowej ziemi, wiedzą coś o tym.
   Także to, że przy stosowaniu metody "przekładańców"jest coraz mniej grządek do przekopywania. Mój w młodości uszkodził sobie kręgosłup i duża ilość kopania rozkłada go dosłownie na łopatki.

     Czyli mój warzywnik puchnie w oczach, mimo, że hodujemy warzywa tylko na własne potrzeby. A grządki kwiatowe? Ciągle są, bo oboje je lubimy, tyle że, cichcem-milczkiem między kwiatami pojawia się coraz więcej ziół aromatycznych. Też są piękne (ach, taki błękit hyzopu!), a przy tym przydają się w kuchni i apteczce.

Hyzop i róże