W ogólności, w codzienności

     Pogoda jest niesłychanie dynamiczna, silny wiatr nagania to mróz, to wiosenne ciepło, nagania niskie, ciemne chmury jak stada wielorybów, to odsłania błękitne okienka. Na zmianę świeci słońce, pada deszcz albo śnieg. Jadę sobie do naszej wsi gładką asfaltówką (kiedy się sprowadziliśmy, była tu polna droga z kałużami jak jeziora) i podśpiewuję sobie: "Rien ne va plus en absolut, tout va tres bien au quotidien...". Dla tych, którzy nie rozumieją: "Wszystko dzieje się źle w ogólności, wszystko dzieje się dobrze w codzienności..."
    Pasuje mi ta piosenka jak ulał. Od pewnego czasu ciągle natykam się na alarmistyczne i wręcz katastroficzne artykuły i opinie moich różnych znajomych, jak to jest źle, jak to różni "oni" pracują nad naszą zagładą, jak to już nas nie ma. No, katastrofa i koniec świata. Nie wiem, jak czują się autorzy tych opinii, ja ciągle jeszcze jestem i czuję się dobrze. Wracam do spokojnego, ciepłego domu, gdzie czeka mnie smaczny posiłek, mruczący kot i pies z wywalonym do lizania ozorkiem. Oraz ci, których kocham, jedyni, którzy tak naprawdę liczą się w moim życiu. Wypiję dobrą kawę (kto pamięta te czasy, kiedy kawy nie było?) albo herbatę z rumem, przeczytam dobrą książkę. Kto zauważył, że ostatnio mamy wysyp dobrej, polskiej literatury?
    Po drodze mijam ładne, nowe domy, kolorowo otynkowane albo pokryte drewnianym siddingiem, zadbane ogrody, duże, nowoczesne budynki gospodarcze. Może to i niezbyt ładne, ale dostatnie.
   Moja Mama, jedyna w rodzinie, która jest bardzo chora (ale ja jej nie pamiętam zdrowej, lata połykania chemicznych lekarstw na kilogramy i lata trosk zrobiły swoje), ze zgrozą wspomina powojenną biedę i trudne lata 70 i 80.  W tym kraju chyba nigdy nie było łatwych czasów, za to było "ciekawie"....
    Jest we wsi jedna rodzina patologiczna, bez dochodów. Dostali od państwa za darmo dom i kawałek ziemi, wprawdzie nie żadne cudo, ale zdatny do mieszkania. Oraz różnoraką pomoc i zasiłki. Otóż to: wolą domagać się, żeby im dać, niż uprawić choćby kawałek ogrodu. Czasem też kradną ziemniaki czy coś innego, zamiast sami posadzić choć trochę. Dostali w ramach pomocy sporą liczbę kurcząt (bardzo dobra taka pomoc, może wyzwolić w ludziach chęć pracy i radzenia sobie samemu). Większość padła z braku opieki, część zagryzły psy i koty, a resztę zjedli. A mogli mieć rozwijającą się hodowlę drobiu na własne potrzeby - budynki mają, tylko trochę je zaadaptować. A są tam dorośli, młodzi ludzie. Możliwe, że tam bywają głodne dzieci. Ale to już nie wina państwa, które daje im i tak sporo, ani nawet sąsiadów, którzy chętnie by ich zatrudnili, choćby do zbierania tytoniu czy ziemniaków i dobrze zapłacili. Gdyby komukolwiek chciało się pracować.
        Nie jestem miłośniczką systemu, uważam, że jest wadliwy i że u jego podstawy tkwi błąd, ale też nie oddaję się czarnowidztwu. System, jak jest, to jest, ale dzięki niemu nie boję się wyjść z domu, nie muszę ze strzelbą bronić swego domu i ogrodu, mogę jeździć po dobrze utrzymanych drogach. Wiem, że wiele rzeczy szwankuje, wiele zarządzeń jest głupich, wielu ludziom podcina się skrzydła. Jednak daleko nam do katastrofy.
    Czarnowidztwo i brak nadziei są groźne, bardzo groźne przede wszystkim dla tych, którzy mu ulegają. Zatruwają duszę i ciało, pozbawiają jakiejkolwiek chęci działania. Wbrew pozorom zabijają też w zarodku każdą chęć oporu, no bo skoro wszystko stracone, to po co? Dalej są groźne za pomocą magii życzeniowej: jeśli ktoś bardzo mocno w coś wierzy, to to zaczyna się realizować, przynajmniej dla niego. Czasem dla innych też.
     Nikt nam nie obiecywał, że życie będzie łatwe i usłane różami. "Życie tym piękniejsze, im straszniejsze jest..." Nasze życie, to kwestia naszych wyborów.
     Jeśli będziemy narzekać na polityków, ale dalej będziemy głosować na jeden z dwóch półdupków największych partii, to będzie hopaj siup! zmiana dup! i na okrągło będą rządzić ci sami, na zmianę. I będą się na nas tymi półdupkami albo i całą dupą wypinać. A gdyby tak ludzie się zmobilizowali i wybrali jakąś małą, nieznaną partię, na przykład jakichś Wielbicieli Piwa czy innych, która nagle znalazłaby się "na wyżynach", to oni ze skóry by wychodzili, żeby ludziom dogodzić, żeby ich znowu nie wysłano w niebyt. I to niezależnie od swojej ideologii. Gdybyśmy umieli robić tak, jak Gandhi uczył, przez obywatelskie nieposłuszeństwo durnym prawom (ale tylko durnym, bezprawie nie jest dobre - wyobraźcie sobie, że dresiarze z pobliskich bloków zaczynają wprowadzać swoje prawa), to "oni" też by się z nami bardziej liczyli. Mamy, jako istoty ludzkie, ogromną siłę. Ważne, aby ją uświadomić i dobrze wykorzystać. Być może tej mocy boją się ci, którzy próbują nam wmówić, jacy to beznadziejni i bezsilni jesteśmy.
    Beznadzieja, czarnowidztwo, agresja - to trucizny, które nas trzymają w kajdanach. Siła, spokój i determinacja mogą nas wyzwolić. A w każdym razie pomóc godnie żyć.
   Mam wrażenie, jakby komuś zależało na rozsiewaniu tych czarnych zarodników - że wszystko stracone, że w tym kraju nie da się żyć, że jest strasznie... One jak pleśń zatruwają mądrych skądinąd ludzi. Nigdzie nie jest łatwo żyć! Bo życie już takie jest. Ale to my i tylko my możemy uczynić je pięknym i pełnym sensu.