Zamyślenie nad polaryzacją

     Czwartek spędziłam na robieniu wianków na groby bliskich. Kupne znicze i chryzantemy to jakoś nie do końca to, chcę im dać czasem coś od siebie...
      Wianki robi się łatwo - najpierw baza ze splecionych pędów dzikiego wina, potem zielone gałązki i różne jagody i suszki. tym razem wzięłam gałęzie żywotnika, jakoś nie miałam ochoty na kłujące świerki czy jałowce.

     W piątek bladym świtem pojechałam do rodzinnej miejscowości, oprócz wianków targając także chryzantemy, żeby sprawić przyjemność mojej Mamie, której poglądy są, jakie są. Okazało się, że Mama czuje się tak źle, że nie da rady pojechać na cmentarz. Mimo moich rad i zakazów przez kilka dni wlokła się na cmentarz o kulach, żeby myć groby i z pomocą znajomej ustawić dekorację. Bez sensu to wszystko - miałyśmy zrobić to razem, mogłam pojechać w czwartek, jak było zaplanowane.
     Na cmentarzu tłumy odświętne, mikrofony przygotowywane do mszy chrypiały i gwizdały, trudno się skupić. Mimo to pogadałam sobie z kochanymi Dziadkami i z siostrą, poprzypominałam sobie... Potem posiedziałam trochę z Mamą i do domu... A po drodze spotkanie z wieeeelkim łosiem, który przyglądał mi się z pobocza leśnej drogi.
     W domu mąż w ogrodzie palił wielkie ognisko bardzo a propos w tym dniu, tak nasi przodkowie czcili swoich zmarłych. Z tym, że on to robił po prostu z potrzeby serca, bo i przodków ma innych.

     Poczytałam trochę, co dzieje się na świecie, rozmaite blogi i wypowiedzi i włos mi się jeży. Jak łatwo jest napuszczać ludzi jednych na drugich, ile paskudnej agresji wychodzi z tych różnych, rzekomo miłujących pokój i tolerancję. Myślę o wszystkich, różnej maści i orientacji "wyznawcach". Ileż frustracji i niechęci do innych... Mam takie wrażenie, że ktoś tym manipuluje, że komuś zależy na tym, by ludzi dzielić i wznosić mury niechęci.

     A przecież życie jest zbyt krótkie, żeby tracić je na frustracje i złe emocje. Naturalnie, każdy będzie przysięgał, że ma do tego jedyne prawdziwe i słuszne powody. A nie widzi, że to spreparowane, że prawda zmyślnie została zmieszana z kłamstwem i podsunięta mu na talerzu. Traci się cenne chwile życia z kłamstwem zasłaniającym oczy...

     Życie jest tak kruche i mamy go tak mało. Szkoda, naprawdę szkoda tracić go na coś, co nie daje nam szczęścia albo przynajmniej dobrej satysfakcji. A my je tracimy - na nielubiana pracę,na toksyczne związki, na strach, na dorabianie się, na czekanie, na teksty pełne jadu. Potem frustracja, którą trzeba wyładować. Trudno przychodzi winić siebie samego, więc winimy "innych". A nienawiść rośnie...

    Wystarczyłoby tak niewiele - lekka zmiana optyki, lekkie porządki i pozbycie się schematów, wyciszenie rozbujałych, jątrzących emocji. Mam wrażenie, że lepiej zrobię, jeśli zajmę się tym, co dobre, piękne i łagodne, a odetnę od siebie te wszystkie miałkie spory. To jak choroba zakaźna, więc ogłaszam osobistą kwarantannę. Będę stać na straży swojej Krainy Łagodności i mam nadzieję, że doczekam czasu, kiedy ta fala rozmaitych fanatyzmów załamie się pod własnym ciężarem Zawsze tak się dzieje. Tylko szkody, jakie wyrządzi, trudno będzie zaleczyć...