Pomidorowe szaleństwo c.d.

    Widzę, że nie tylko mnie podobało się pomidorowe szaleństwo. Najciekawsze jest to, że ja najprawdopodobniej miałam już odmiany z tej stronki, ale ich nie zamawiałam, tylko dostałam jako prezent. Kilka malutkich paczuszek z kilkoma-kilkunastoma ziarenkami podarowała mi Monika, mówiąc, że jej córka kupiła je w internecie. Teraz te same odmiany widzę w tym sklepie.
     Nasiona były pierwszorzędne, wschody praktycznie 100%, nie tylko w pierwszym, ale i w drugim roku, bo wszystkich na raz nie wysiałam.
     Przekonałam się tylko, że u nas, obojętnie co mówią o tym, że pomidory udają się w gruncie, żadne z nich w gruncie owoców nie wydadzą. Czasem udaje się to samosiejkom koktajlowym, ale też nie zawsze. Czyli tunel jest niezbędny. Niby mam duży, ale i tak za mały! Na szczęście nad zwróconą na południe ścianą owczarni jest bardzo szeroki okap. Podepnę do niego folię, ustawię skrzynie z dobrym kompostem i będę miała mini-tunel na co najmniej 8 krzaczków.
     W dużym tunelu ściółka, jak się przekonałam, nie rozwiązuje do końca problemu chwastów, a ich wyrywanie szkodzi rozrośniętym pomidorom. Zachęcona różnymi doświadczeniami innych ogrodników i swoimi przemyśleniami mam zamiar zrobić tak: do istniejącej już ściółki z zeszłego roku dorzucić trochę obornika i kompostu (dopiero kiedy ziemia porządnie się rozgrzeje) i wszystko to przykryć grubą warstwą kartonów. W nich powycinam dziury, w których posadzę pomidorki oraz inne dziury na butelki nawadniające. I tyle. Karton powinien wytrzymać cały sezon, bo nie będzie moczony po wierzchu.
    Zamocuję też porządne, mocne linki do podwiązywania pomidorów, bo w tym roku dałam konopne sznurki, które urywały się jeden za drugim. Mój tunel przez to wyglądał bardziej bałaganiarsko, niż zwykle.
    W tej chwili nawrzucała śniegu do tunelu, zwłaszcza do skrzyni. Inaczej ziemia w niej jest zbyt wysuszona. Poza tym nie wiem dlaczego, ale mam wrażenie, że kiedy ziemia jest przesiąknięta wodą ze śniegu na wiosnę, to rośliny rosną lepiej. Nie ma to żadnego naukowego wyjaśnienia, bo śnieg nie zawiera jakichś specjalnych soli mineralnych, ale po kilkunastu latach mam swoje przekonanie, poparte doświadczeniem. Kiedy nawrzucam śniegu, pomidory rosną lepiej, kiedy nie - słabiej i żadne podlewanie nie zmienia tego faktu.
   Teraz trudna kwestia wyboru odmian. Chciałam je naturalnie wszystkie, natychmiast! Potem zaczęłam myśleć o tym, czego u nas schodzi najwięcej. A więc nie odmiany koktajlowe (tych co roku mam pełno z samosiewu) ani nazbyt wielkie, tylko te średnie. Jedyną koktajlową, na którą mam ochotę, jest któraś z odmian indygo - może któraś z Was będzie miała ze 3 nasionka do wymiany? Najbardziej podobają mi się Smerfy. Bardzo lubimy odmiany czarne, ale do bezpośredniego jedzenia. Na przetwory one są takie sobie. Najwięcej jednak zużywam tradycyjnych czerwonych i malinowych - na świeżo, ale też na sosy, ratatuje, przetwory itp.
 
 Poniżej daję listę tego, co zamawiam. Z każdej zamówionej odmiany będę miała kilka ziaren do wymiany.

Czerwone:    Gregoris Altai,   Opalka
Różowe:        Oslinyie Ushi
Czarne:         Black From Tula (miałam je od Moniki, wspaniałe)
Żółte:            Apelsin
Indygo:         Ozark Sunset
Kolorowe:     Violet Jasper

Interesują mnie: Altaiskiy Urozainyi, Amethyst Jewel, Beauty King, Amish Paste, Moskovich, Dancing with Smurfs, Basinga, Great White i inne, w zasadzie prawie wszystkie, ale kurczę pieczone, miejsca nie mam! Ani na oknach, ani pod folią!