Wróciłam

      W niedzielę wieczorem wróciłam z Kaszub, ale dopiero teraz znajduję chwilę czasu, żeby podzielić się wrażeniami.
       Wyobraźcie sobie łagodne, porośnięte mieszanym lasem wzgórza, a między nimi zieloną, szeroką dolinkę i wijący się przez nią strumyk. Przepiękne miejsce, pełne dobrej energii. W dolince stara-nowa chata i stodoła w budowie (z przeznaczeniem na centrum konferencyjne), pasące się klacze ze źrebakami, kotki z kociakami, ognisko...
       Na co dzień, z powodu pracy i gromadki małych dzieci, właściciele mieszkają w Gdańsku, ale przyjeżdżają tu najczęściej, jak mogą. Centrum ożywa w trakcie różnorakich warsztatów. Tak było i tym razem. Zebrała się grupa kilkunastu osób, ze znaczną przewagą pań.
      Zaczęliśmy od odrobiny teorii (o tajemnym życiu gleby), siedząc w cieniu starej sosny, na zboczu. Następnie budowaliśmy "wał permakulturowy". Dzielne dziewczyny śmigały z taczkami po gnój i słomę. Na szczęście pod górę pchało się puste, a z góry pełne. Mam wrażenie, że dla niektórych było to pierwsze zetknięcie z brutalną prawdą o gnoju, ale wszyscy byli bardzo dzielni. Podziwiałam najmłodszą uczestniczkę, jeszcze nastolatkę, która pracowała jak stary ogrodnik i "brunatne złoto" nie było jej straszne.
        Na grządce posadziliśmy kupione wcześniej sadzonki (bo sezon już zaawansowany) oraz zrobiliśmy podlewanie butelkowe. Gildia roślinna rosnąca na tej grządce to: ogórki, wczesna kapusta, pory, selery i kilka aksamitek. Zobaczymy, jak wyrosną.
       Były jeszcze liczne pytania (ach ta glina w ogródku jednej z uczestniczek!), kilka krótkich wykładzików o różnych dodatkowych aspektach ogrodowych zmagań.
       Tym razem usuwałyśmy całą murawę z perzem. Ponieważ w nawale zajęć gospodarze nie mają zbyt wiele czasu na pielenie, uznałam, że tak będzie lepiej. Tym bardziej, że gnoju i słomy, takiej już trochę przekompostowanej, mieliśmy obfitość.

      Było pięknie i miło, jednak zdaję sobie sprawę z tego, że coraz trudniej robić mi takie maratony. Po zeszłorocznej chorobie zostały jednak ślady, mimo, że podniosłam się z niej wyjątkowo szybko, to jednak powrót do formy trochę potrwa. Męczę się szybko i potem muszę dochodzić do siebie przez kilka dni. Podziwiam tu bardzo Pacjana naszego kochanego, że daje radę, ale ona młodsza jest... Myślę więc, że pomalutku będę kończyć z wyjazdowymi warsztatami, natomiast ciągle chętnie będę przyjmować ludzi u siebie. Nauka w zamian za kilka godzin pomocy dziennie. Chyba tak będzie najlepiej dla wszystkich.
      Na warsztatach można się wiele nauczyć, ale ta wiedza pozostaje powierzchowna. Trzeba mieć czas, żeby sobie wszystko przemyśleć, przyswoić, uczynić swoim.

     A u nas w poniedziałek była burza z gradem, po której się ochłodziło. Sporo zniszczeń, na szczęście niegroźnych. Liście pocięte, jak żyletką, trochę połamanych pędów (zwłaszcza winorośli). Ulewa znowu zalała łąki i pola, siano sąsiada znikło pod wodą. A u nas żywa gleba wchłonęła to wszystko, jak gąbka. Nawet warzywniak na glinie jest w porządku, żadnych kałuż. tylko staw i oczko wodne wystąpiły z brzegów.