Wypadki losu

     Człowiek strzela, Pan Bóg kule nosi. Zrobiłam zdjęcia naszych kurek, bo chciałam znaleźć dom adopcyjny dla Dominika Juniora, kurczaka z niesamowitą wolą przeżycia. Niestety, los zarządził inaczej. W zeszłym tygodniu byłam zmęczona w niedzielę wieczorem i nie chciało mi się wychodzić na dwór. Poprosiłam więc męża, który odwoził córkę na autobus o 17, żeby zamknął kurnik. Nawet po powrocie spytałam go, czy to zrobił. Odpowiedział, że tak. W poniedziałek rano okazało się, że kurnik był otwarty, a z całego drobiu ostał się kogut Dominik i Gusia, gęś garbonosa. Resztę lisy czy dzikie psy wyniosły... Smutno mi było, bo moje kurki hodowałam od wielu pokoleń, krzyzowałam je, żeby uzyskać ciekawe mieszańce...
       Trudno, stało się i się nie odstanie. Obiecałam Dominikowi, że na wiosnę dostanie piękny harem zielononóżek, uwierzył mi na słowo. W tej chwili pociesza się integracją międzygatunkową, bo zaprzyjaźnił się z Gusią i wszędzie chodzą razem. Śmiesznie to wygląda, kiedy on biegnie przodem, a Gusia ze wszystkich sił stara się nadążyć, kolebiąc się na krótkich łapkach.
       Gusia jest gęsią rozmowną i potrafi prawie do perfekcji imitować dźwięki ludzkiej mowy. No, w każdym razie ja ją rozumiem. Kiedy ją wołam, to pyta: "czego?", potrafi też powiedzieć "ziarno", "chleb" (uwielbia go) i "woda". Naprawdę, różnica wymowy i intonacji jest wyraźna. Nawet Pierre, który na początku śmichy-chichy sobie stroił, kiedy posłuchał tego swoim muzykalnym uchem, musiał przyznać mi rację.
      A wczoraj dostałam w łeb drzwiami do strychu. tytułem wyjaśnienia: jako, że u nas wiele rzeczy jest dziwnych i zwariowanych, mamy w kuchni drzwi w suficie. Na końcu schodów, bardzo stromych, prowadzących na strych. Nie żadną klapę, ale porządne drzwi z klamką, z drewna, cholernie ciężkie. Miałam kłopoty z ich podnoszeniem i zamykaniem, więc nasi znajomi Weseli Stolarze (wspaniali chłopcy, którzy potrafią nawet zbudować samochód z drewna i zrobili to!) zainstalowali mi podnośnik od bagażnika samochodowego, żebym mogła łatwo to otwierać i zamukać, a w międzyczasie żeby się trzymały otwarte, bo waży to to - dziesiąt kilo!
     Wczoraj więc otwarłam drzwi na strych i zaczęłam wnosić zbędne rzeczy, kiedy nagle opadły one z wielkim hukiem wprost na moją biedną głowę. Podnośnik nie puścił, ale puściły trzymające go śruby. Całe popołudnie była w dziwnym stanie, nie spałam większość nocy. Nie tyle głowa mnie boli, ile szyja i ramiona. Mąż słyszał huk z odległości 20 metrów! Czyli mam twardą głowę.
      Ten wypadek trochę mi przywrócił właściwe proporcje rzeczy. Nie sprzątam - boli mnie głowa. W ogóle miałam olać Święta w tym roku, ale mi nie dali. Mąż z miną spaniela i oczami ze Shreka _ "To nie będziesz w tym roku wędzić?!" Mama : "To nie będzie ryby w pomidorach i sałatki jarzynowej?" Córka: "Jedyne, co lubię, to barszczyk z uszkami Twojej roboty!" Ja do męża: "Wiem, że mieliśmy nie stawiać choinki, ale jakoś nie wyobrażam sobie Świąt bez..."
     No i tera jest prawie jak co roku, tyle tylko, że próbuję wszystko olewać. Mama jak chce, to niech sprząta. Mnie boli głowa i kręgosłup. Córka pokroi warzywa na sałatkę, a mąż postawi choinkę.!